Główne partie polityczne w Wielkiej Brytanii
Partia Konserwatywna - najstarsza partia świata, która nawiązuje do ideologii torysów, których korzenie sięgają 1689 roku.
Doktryna współczesnej Partii Konserwatywnej opiera się na trzech kanonach – ewolucjonizmie, pragmatyzmie i organicyzmie.
Ewolucjonizm
Istota ewolucjonizmu sprowadza się (według konserwatystów) do klasycznej formuły „nie wykluczać zmian, ale zmieniając, zabezpieczać”. Wszelkie przeobrażenia muszą zostać poprzedzone kompleksową analizą korzyści dla państwa i społeczeństwa. Naczelną zasadą ustroju politycznego stało się dążenie do stabilizacji instytucji politycznych.
Pragamatyzm
Pragmatyzm działania u konserwatystów przejawiał się w niechęci do teorii oraz zwartego i spójnego systemu poglądów. Według tej doktryny partii konserwatywnej o wartości polityki nie decyduje jakość jej teoretycznych zasad, ale praktyczne skutki, jakie przynosi ona ludziom.
Organicyzm
Organicyzm natomiast wiąże się z realizowanym programem społecznym, w którym takie wartości, jak rodzina, naród i religia, odgrywają główną rolę. Właśnie w ramach tych ograniczonych części następuje najpełniejszy rozwój jednostki.
Credo Torystów
Credo partii konserwatywnej zaczerpnięte jest z filozofii Edmunda Burke’a i Benjamina Disraelego gdzie ochrona własności prywatnej jest podstawą istniejących stosunków społeczno-politycznych. Partia akcentuje ideę silnego państwa oraz antyegalitaryzm czyli troskę o godność człowieka i zachowanie jego pełnej wolności.
Partia Labourzystów - Partia Pracy - socjalistyczna robotnicza partia pracy założona była w 1900 roku. W swoich szeregach zrzesza socjalistów i związki zawodowe.
Najwyższym forum partyjnym jest Doroczna Konferencja Partii Pracy o szerokich uprawnieniach, jednak głównym ośrodkiem decyzyjnym pozostaje frakcja parlamentarna i jej lider.
Myśl polityczna Partii Pracy nawiązuje do trade‐unionizmu (ruchu związkowego), socjalizmu chrześcijańskiego czy radykalnego liberalizmu. W latach 50. i 60. dominowały w polityce partii rozwiązania pragmatyczne ukierunkowane na sukces wyborczy. W 1973 r. nastąpił jednak powrót do tradycyjnych ideałów ruchu laburzystowskiego.
Po 1979 r. Partia Pracy pogrążyła się w doktrynalnych sporach i procesach przewartościowań. Dopiero Tony’emu Blairowi udało się dostosować Partię Pracy do wymogów współczesności. Pozbył się on ideologicznego balastu, który skutecznie ograniczał podejmowanie pragmatycznych działań.
Przesunięcie Partii Pracy na prawo nie oznacza jednak porzucenia przez laburzystów tradycyjnej dla nich lewicowej wrażliwości. W dalszym ciągu opowiadają się za sprawiedliwością społeczną, ale raczej przez stwarzanie równych szans niż przez wyrównywanie dochodów. Zmiany zapoczątkowane przez Blaira przyniosły Partii Pracy spektakularne zwycięstwo wyborcze (rok 1997) – największe na przestrzeni całego XX w.